1.5.2019
EY Frankfurt ofisteki görüşmemizden hala sonuç gelmedi, insan kaynaklarına ve görüşmeyi yaptığım müdüre mail attım dönüş bekliyorum diye. Bayağı heyecanlı bir şekilde bekliyorum. IT Career Summit etkinliği vardı üniversitede, oraya gittim. Mesleğe ait bir çok stand ziyaret ettim ve birçok kişiyle iletişime geçeceğime dair konuştum. Çok iyi iş fırsatları çıkar oradan, muhtemelen birkaç tanesi olur da, ancak oradan herhangi bir ihtimali daha arttırıp kendi kafamı karıştırmak istemiyorum, o yüzden EY'dan evet veya hayır cevabı aldıktan sonra aldığım kartvizitlere mail atarım diye düşünüyorum.
Hayatımda hiç bir şeye böyle çok odaklanıp çok istediğimi hatırlamıyorum. Her gün kendime bir sınama koyuyorum, bu işi çok istiyorsan şunu yaparsın bunu yapmazsın diyorum. Her birini tek tek yerine getiriyorum. Böyle beklenti, böyle stres ve psikolojik baskı dolu başka bir süreç geçirmemiştim daha önce. Kendi kendime kasıyorum, evrene bu işi ne kadar istediğimin mesajını göndermeye çalışıyorum galiba. Saçma.
7.5.2020
Oldu. Bu hafta herkes tatildeydi Almanya'da, o yüzden cevap vermemişler bana. Bugün önce insan kaynaklarını sonra toplantıdaki müdürü aradım. Müdür telefonu açtı, beni tanıdı, geç kaldıkları için özür diledi, insan kaynklarına benimle anlaşma imzalamak istediklerini söylemiş ama istenmeyen sebeplerden dolayı gecikmişler, öyle söyledi. Bu hafta kontrat elime ulaşırmış. 2 hafta düşünme sürem varmış. Bana umarım halâ istiyorsundur dedi :)
O telefon görüşmesi yapıldıktan hemen sonra çekilmiş bir fotoğrafı aşağıya bırakıyorum.
Ben haberi duyunca bağıra bağıra kutlamak istiyordum, o yüzden telefonu açık alande edecektim ama ofiste çalışırken dayanamayıp aradım, haliyle bağıramadım :) telefonu kapattım, mutluluktan ağladım. Önce O’nu aradım, ulaşamadım. Annemi aradım sonra, hastanede sıra bekliyormuş, söyledim, çok duygusal anlar yaşadık, garipti, hem güzel hem üzücü gibi birşeyler işte. Sonra O’nu yeniden aradım. Sevinçle bağırarak kutladı, dışarıda yürüyordu. Onun kutlama samimiyeti, sevinme hızı, onun da benim için bu işi yürekten istediğini çok açık gösteriyordu. Günü herhangi bir kutlama yapmadan bitirdim ama tüm gün karnımda kelebekler uçuşarak, yine de ağrılı ve biraz da olumsuz hissederek geçirdim. Önceki gün Hidirellez’di, hepimiz buna dua ettik, oldu. Hakikaten kelimeler o kadar yetersiz ki, durumun garipliğini ve hislerimi anlatacak sözcük bulmakta zorlanıyorum. Neyse, ardından Emrah Bey’i aradım (Türkiye’deki ilk müdürüm), durumu ona danıştım. Bana EY teklif vereceği halde diğer şirketlere (KPMG, Porsche vb) de yazıp yazmamak konusunda onlara da yazmam gerektiğini söyledi. Ben EY’a yoğunlaşıp, niyetimi bölmemek için diğer opsiyonları kafadan tamamen çıkartmış, EY ile olumlu ise hiç diğerleriyle iletişim kurmamayı planlamıştım. Ama Emrah Bey haklı, neden sektörü tanımayayım, ihtimalleri görmeyeyim ve stres altında olmadan iş görüşmeleri yapmayayım ki?
8.5.2019
Bugün aklımda en çok kalan kişilere, KPMG’deki müdüre Finansal Dijitalleşme ve Robotics için mail attım. Müdür 'out of office' olmasına rağmen bana dönüş yaptı, çok ilgilendi, beni ilgili kişilere ulaştırdı. Bu bölümlerin ikisi de gelişmekte olan bölümler, hem ilerlemem kolay olur hem de almanca konuşma zorunluluğu yok. O açıdan önümün açık olması daha muhtemel bu opsiyonda. EY’da senior olmam için almancamı geliştirmeliyim, KPMG’den hızlı dönüş ve iş görüşmeleri olursa EY’da kontrat imzalama sürecinden önce, kim bilir bu sefer seçilen değil seçen olurum 😊 neden olmasın?
Türkiye’de siyasi sıkıntılar, sebepsizce yenilenen seçim durumları var, İstanbul’a gideceğim. Tezimin ilk teslimini yaptım sonunda. Eylül olsun da gidip tezi sonunda sunayım kurtulayım istiyorum.
Bu deftere İTÜ Yüksek Lisans kazandım, sevinçten ağladım yazdığım günleri hatırlıyorum. Kurtülayim lafını geri alıyorum :)
Gelir gider hesaplamalarımı yaptığımda EY olursa yapacağım adağıma bütçe ayırabiliyorum. Şükür namazı kıldım. Hayatımın ikinci şükür namazı sanırım, ilki nedendi ne zamandı hatırlayamıyorum. Kendime imreniyorum, nereden nereye..
12.5.19
Bu sayfayı buraya aktarmayacağım. Anneler günüymüş, duygusal bir konuşma geçmiş O’nunla aramda, uzaklık kesinleştiği için ayrılığı deneyeceğimi söylemişim, saygı duymuş, üzgünmüşüz.. Burada yaşamaya başlarken gerçekten o kadar burada kalmaya odaklıymışım ki, duygusal çöküntüyü mecburmuşum gibi karşılamış, beynimi sonuna kadar kullanmaya çalışmış, duygularım yüzünden acı çekmiş, kalbimi sürekli bastırmışım. Bunun doğru karar olduğunun halâ arkasındayım.
14.5.19
Wirecard diye bahsedilen şirket başka bir şehirde, onunla EY'daki pozisyonu karşılaştırıyorum buradaki yazılarda.
22.5.19
EY’dan kontratım geldi postayla.
Çok değişik güzel duygular hissettim.
İmzalarken de unutmak istemediğim bir an olduğu için bu fotoğrafları çekmiş arkadaşımla paylaşmıştım.
Hedefine ulaşmanın verdiği hazzı tarif edemem, o sıra bu gelişmeyle ilgili ne kadar yüksek hissetmesem de..
Toplantıda 2. Seviye junior olarak başlayacağımı konuşmuştuk, teklifi 3. Seviye junior olarak yapmışlar, konuştuğumuzdan daha yüksek maaşla. Evimde yemekli parti vereceğim. Erasmus öğrencileriyle bir hoşçakal buluşması yapmış oluruz aynı zamanda benim işimi de kutlamış oluruz. Çok şükür ya Rabb.
İçimdeki hevessizlik ve duygusal meseleler sevincimi doyasıya yaşamama engel oluyor, hayırlı olsun.
26.5.2019
2.6.19
Ben bu kitabı bastırmak istiyorum. Ama bunu düşünerek samimiyetten uzak yazmak istemiyorum. Çevremdeki birçok insan için yeni güzel gelişmeler yaşandı, herkes için sevinç ve gurur besliyorum içimde. Düşünüyorum, Almanya'da 4 yıl kadar çalışıp TR’e döndüğümde kendime bir mal varlığı edinmek , bir şirkette yönetici olmak, anne olmak – ki bunu en çok istiyorum- , sivil toplum kuruluşlarında yer almak, gençlere ve hastalara yardımcı olabileceğim organizasyonlarda yer almak isyitorum. Yapmayı hedeflediğim ve yapmaya yeterli olamadığım bir şey olmadı, bundan sonra da olmasın. Bana bu gücü ve aklı veren Allah’a, inandığım Karma evrenine, iyiliğime, sağlığıma..
18.6.19
Bu zamana kadarki sabırsız ve geleceği planlama arzusuyla fazla herşeyin belli olmasını isteyen kişiliğimden uzaklaşma sürecine giriyorum. İnsan mecbur olunca zamana bırakmaktan başka çare yokmuş. Daralıyorum.
28.6.19
Frankfurt'ta ev arayışım devam ediyor.
Soldaki ev üniversitemin olduğu, o zaman oturduğum ev, Frankfurt'taki yeni başlayacağım işimin ofisine 1,5 saat uzaklıkta bir ev. Sağdaki kolonda ise Frankfurt'ta taşınmak için arayacağım herhangi ev için bir değerlendirme yazmışım.
1.7.2019
Yalnız kalmaktan mutsuzluk duymaya başlıyorum, hayatımda ilk kez. Henüz zirvede olduğum zamanların tadını tek başına çıkaramayan birine dönüştüm. Sevgiye ve haliyle başkasına bağımlı hale geldim sanırım son senede.
11.7.19
Çalışma vize başvurumu Almanya’da yapabileceğimi öğrendim. Bunu Türkiye'de geçireceğim zamandan çıkartınca elimde kendime de vakit kalıyor. Eylül’de gideceğim, tezimi sunacağım. Şu an Almanca sertifikası için hazırlanıyorum sınavım var, aklımda da çalışma hayatında aylık 90 euro toplu taşıma kartına para vermek yerine burada yüksek lisansa yazılma fikri var. Evrak işleri çok yoğun burada, bürokratik süreçler insanın kanını emiyor. Hele bunlar icin kostururken her seyi tek basina düsünmen gerekmesi..
15.7.19
Buradaki vizemi allem edip küllem edip ücret ödemeden ve kendi planıma göre randevu alacak şekilde Ekim ayına kadar uzattım : ) Mükemmel oldu. 30 Eylül 2019’a randevu verdiler. Doğum günümde, ertesi gün Almanya'daki işimin ilk günü olacak şekilde, vize başvurum olmuş olacak 😊 mükemmel bir başlangıç.
Frankfurtta ev arayışı sürecine giriyoruz şimdi. Evleri fiyata konfora ve işe uzaklık açısından zamana göre değerlendiriyorum. Öncelik zaman, sonra konfor, sonra fiyat olacak.
O süreçte o kadar ev görmeye gittim ve sorunlarla karşılaştım ki, çok zordu tek başına bunlara koşturuyor olmak. Ev görmeye gidip olumsuz sonuçlandığında stres olduğum için sağlık problemleri yaşadığım bile oldu, halbuki bu kadar kaşmaya da gerek yoktu. Ama yine de zordu.
23.7.2019
Hayat nasıl değişiyor görüyor musun ? Yaş geçtikçe daha iyi şeyler yapmaya çalıştım. Bu zamana kadarki en iyi yaşım 23 idi. Mezuniyet, bilinçli adımlar, yüksek lisans kararı ve yeni işime başladığım yaş. Halâ o günlerimi hatırlarım. Kendimin de , gücümün de, yaşamın da farkına vardığım zamanlardı. Şimdi 26 da 23'u yakalar derecede iyiydi diyeceğimi görüyorum, güzel :)
27.7.2019
Bir kaç ev var, onları değerlendirmem gerekiyor. Günlük olanaklar (markete, nehre, merkeze, tren istasyonuna yakınlık), iş yerine gidene kadar geçen süre, kira ve arkadaş ortamı (evde yalnız mı kalacağım yoksa ev arkadaşım olacak mı) gibi parametrelere göre evleri değerlendirdiğimde her şey çok daha açık görünüyor.
Arkadaş kriterini neye göre numaralandırdığımı hatırlamıyorum hiç :) Ama zamanı satın almak isteyerek akıllılık etmişim, satır başlarındaki büyük X işareetleri bu değerlendirmede elenen evler oluyor. En sonunda bunlardan hiçbirine taşınmadım bu arada :) Hepsi olumsuz sonuçlanmıştı bu görüşmelerin.
Sevgiler..
Comments